Aile, dayanışmanın en güzel örneğinin yaşandığı bir kurum olmalıdır. Yapılan iş bölümüyle aile bireylerinin üzerine düşen görev belirlenir.
Fedakârlık ise çoğu kez anne ve babaya düşmektedir. Anne ve babalar büyük emeklerle yetiştirdikleri çocuklarının ileride rahat etmeleri için bir şeyler bağışlama gereği duyarlar. Ancak bazı evlat bencil ve cimri olduğundan anne babanın yaptığı iyiliğe karşılık onların yaşlılık zamanlarında yardım etmeyi akıl edemez. Bu durumda sorumluluğunu yerine getirmediği için nankörlük etmiş olur.
Gerçekten anne babalar yaptıkları iyiliğe karşılık çocuklarından fazla bir şey beklemez. Onların arzusu küçük bir armağanla, sevgi ve saygıyla, tatlı söz, güler yüzle hatırlarının sorulmasıdır.
